Urodziła się w Jabłonnej, a od zamążpójścia w 1917 przeniosła się do Bychawki, gdzie mieszkała całe życie. Ukończyła trzy klasy szkoły podstawowej. Pracowała na roli.

Należała jeszcze do tego pokolenia twórczyń ludowych, które swojego społecznego uznania nie wiązały z występami scenicznymi, festiwalami i konkursami, chociaż już w 1972 uczestniczyła w OFKiŚL w Kazimierzu. W jej repertuarze szczególnie cenne były pieśni obrzędowe, które cechowała autentyczność zarówno w warstwie tekstowej jak i muzycznego stylu wykonawstwa.

Znana była też jako znakomita gawędziarka, szczególnie ciekawe są jej przekazy, które podejmują wątki magiczne. Ponadto bajki opowiadane przez utalentowaną narratorkę – jak piszą komentatorzy – stanowią […] rzadko spotykane wśród autentycznych ludowych przekazów przykłady tekstów „rozwiniętych”, zawierających obok zasadniczego zrębu fabuły także cały szereg szczegółów, dotyczących miejsca akcji, wyglądu i zajęć bohaterów, a także charakterystyczne uzupełnienia i interpretacje dokonywane przez opowiadającą.

Józefa Pidek z powodzeniem zajmowała się również plastyką obrzędową, np. wyrabianiem pająków ze słomy i bibułek, bukietów dla drużbów weselnych, palm, które sprzedawała na kiermaszach. Była członkiem STL.

BIBLIOGRAFIA

2011 – red. Jerzy Bartmiński, Lubelskie - Polska pieśń i muzyka ludowa, Wyd.Polihymnia, Lublin

2005 – Jan Adamowski, Śpiewanejki moje, Lublin STL

1996 – Izabela Bartmińska, Jerzy Bartmiński, Bajki Józefy Pidek, „Etnolingwistyka. Problemy języka i kultury” t. 8

1980 – Jerzy Bartmiński, Jolanta Ługowska, Bajki lubelskie w przekazie Józefy Pidek, „Literatura ludowa” nr 1-3

ARCHIWA

UMCS w Lublinie, Polskie Radio, Radio Lublin